Patrzę na Bazyla i nie mogę się nadziwić. Gdy przypomnę sobie, jak kończyła się każda próba dotknięcia go. A dziś? Dziś przychodzą goście – osoby, ktorych nigdy nie widział, a on pozwala się głaskać. Osobiście też nie pamiętam, kiedy ostatni raz próbował złapać pazurami moją rękę.
Niesamowite jest to, że agresja u kota bardzo często jest wynikiem tylko i wyłącznie strachu. Pokonanie lęków kończy agresywne zachowania.
Złe doświadczenia spowodowały, że Bazyl panicznie bał się ręki człowieka. Ignorowanie zachowań agresywnych, odchodzenie od niego w momencie, kiedy zaczynał miotać pazurami oraz skojarzenie obecności człowieka z ciepłem, pełną miską i konsekwencja zaowocowały niezwykłą przemianą. Nie stało się to w ciagu jednego dnia. Nasza wspólna droga trwa już półtora roku. Najpierw Bazyl zaufał jednej osobie, ale zdarzały mu sie jeszcze “wyskoki”. Dopiero od niedawna widać, że gdy się przestraszy, staje i się zastanawia co robić zamiast przechodzić od razu do ataku, i atak nie następuje. Jestem z niego taka dumna!